Wendy Appelman woont samen met haar zoon van 10 in Hofwijk. Toen zij er acht jaar geleden kwam wonen was de wijk nog redelijk, maar ze ziet het snel achteruit gaan. Ik kan me er aan blijven ergeren, dacht Wendy, of proberen er iets aan te doen. Anderhalf jaar geleden is ze benaderd door de gemeente om mee te denken hoe de buurt kan verbeteren. Samen met een buurvrouw is zij toen gestart met een Facebookgroep: de Hofwijkgroep. Op die manier wil ze de mensen uit de buurt bij elkaar brengen en bewust maken dat het schoner en veiliger kan in de wijk. Wij vroegen Wendy hoe zij de toekomst ziet voor haar Hofwijk en waar zij zich zorgen over maakt.
Wendy: ‘Mijn zorgen in deze woonwijk liggen vooral bij de veiligheid. Er wonen hier veel kinderen in de wijk. Mijn zoon speelt elke dag buiten en de auto’s rijden hier erg hard. De politie is hier bijna elke dag in de wijk aanwezig. Dat helpt voor de veiligheid. Voor de oudere jeugd is hier weinig te doen. Dat hangt rond bij de voetbalkooi, waar veel glas ligt. En ja, het Kan Palen terrein…dat is voor hen heel aantrekkelijk. Klimmen over hekken bijvoorbeeld terwijl het verboden is. Mijn zoon komt met van alles thuis, zoals messen, schroevendraaiers en dat soort dingen. Daarom ben ik hier ook anderhalf jaar geleden mee begonnen. Ik wil voor mijn zoon en de rest van de buurtkinderen een veilige plek hebben.’
Met andere woorden, er is nog wel werk aan de winkel hier?
‘Zeker!’, zegt Wendy. ‘Het afvalprobleem is wel iets minder geworden. Met borden met ogen bij de afvalbakken proberen we meer bewustzijn te creëren bij bewoners dat ze hun eigen spullen moeten opruimen. Soms werkt het en soms niet. Sinds kort hebben we ook prullenbakkenkunst op de afvalbakken. De tekeningen zijn gemaakt door de kinderen uit de buurt. De onthulling was een hele happening met een zangeres en dansen voor de kinderen. Heel leuk!’ Op deze manier worden de kinderen in de wijk ook bewuster dat ze hun eigen afval weggooien en gaan ze beseffen dat dat ook belangrijk is.’
‘We krijgen binnenkort ook een snelheidsmeter in de wijk, omdat er heel hard gereden wordt’, vertelt Wendy. We hebben bewijs nodig naar de gemeente toe dat er hogere drempels of zigzaggend weg nodig is. We hebben een smiley aan de Oostzijde gekregen om de mensen bewust te maken. Zo’n rechthoekig bord dat als je boven de dertig rijdt je zo’n rode smiley krijgt en als je onder de dertig rijd krijg je een groene smiley. Het is een weg vanaf de brug waar je met volle vaart vanaf kan rijden.
Er wordt vanuit het MAAK.project van de gemeente, samen met de wijk, hard gewerkt aan een gebiedsperspectief. Een toekomstbeeld hoe de wijk er in 2040 uit kan zien. Wat verwacht je hiervan?
‘Het grootste ding voor mij is het Kan Palen terrein. Ik vind het belangrijk dat er wat gedaan wordt met het vervuilde terrein, liefst volgend jaar al. Daarnaast mogen de flats gesloopt worden. Het gaat om de Hof van Holland, Propatiastraat, Hof van Saenden en Hof van Blois. Die zijn soms enkelglas, super gehorig en energiezuinig F, dus het lijkt mij verstandig om daar nieuwe flats te bouwen of nieuwe woningbouw. De laagbouw is onlangs volledig gerenoveerd, dus die kan blijven staan. We zijn ook bezig geweest om midden in het groen een bloementuin of een kruidentuin te creëren. En het gras op te hogen. Ïk denk dat je met groen nog heel wat kan bereiken.
Hoe vind je dat de gemeente het tot nu toe doet?
Op zich vind ik dat de gemeente hier goed mee omgaat. Ze luisteren, ze erkennen de problemen en willen ook heel graag wat betekenen voor de buurt. Ook omdat wij als buurtbewoners meer betrokken zijn dan de andere buurten over het algemeen. Het lastige van het verhaal is, is dat de gemeente een vrij log apparaat is, met veel regels. Het gaat van de ene afdeling naar de andere afdeling of het moet vanuit het ene potje of het andere potje, waardoor het heel lang duurt voordat er iets besloten wordt. En er wordt steeds verder bezuinigd.’
Hoever voelt 2040 voor jou?
2040 voelt voor mij heel ver weg. Te ver weg ook voor de rest van de buurtbewoners denk ik, omdat de verloedering hier is en ook steeds meer wordt. Het liefst zou ik volgende week willen beginnen!’
